Vrijstaat De Bakenhof

Gastblog van Malburger Hans Kuypers over De Bakenhof in Arnhem grenzend aan Stadsblokken-Meinerswijk

Mijn pensionering in 2016 en die van mijn vrouw was voor ons beiden reden voor een nieuwe stap. We ver- huisden van Leusden naar Arnhem, omdat we verliefd werden op een appartement in Malburgen Oost met uitzicht op uiterwaarden. Toeval bestaat niet! Jarenlang heb ik mij vanuit mijn ministerie ingezet voor de ex- port van de Ruimte voor de Rivier gedachte en nu kocht ik dus een appartement met uitzicht op wat één van de eerste Ruimte voor de Rivier projecten in Nederland was: De Bakenhof. En ook die naam was ik al eerder tegengekomen, namelijk tijdens mijn verblijf in Zuid Afrika. Op een zeer bescheiden wijngoed met die naam worden biologische wijnen gemaakt.

In Leusden woonde ik praktisch aan de rand van het bos. Dus een uitkijk over de uiterwaard, een kerk in de stijgers en een rommelig industrieterrein was wel even wennen. En het bleef wennen, want al spoedig merk- ten we de drang van Nederlanders om zich niet te gedragen volgens de regels ook hier van toepassing was. De Bakenhof blijkt een favoriet uitlaatgebied te zijn voor honden. Soms zie ik ’s ochtends een groepje uitla- ters die wel tien honden bij zich hebben die uiteraard allemaal loslopen en zeg er maar niets van, want dan moet je vrezen voor je leven.

Aanvankelijk dacht Staatsbosbeheer, de beheerder van het gebied het pro- bleem op te lossen door een meter achter het eerste toegangsbord nog een toegangsbord met ongeveer dezelfde tekst te plaatsen, maar het was voorspelbaar, dat dit niet zou helpen. Nu hebben ze dus kennelijk de handdoek in de ring gegooid en gaat de gemeente Arnhem het beheer doen. De ambtenaren op het stadhuis maken inmiddels overuren om het beheersbeleid op papier te zetten.

De fazantenfamilie in het gebied heeft net als mijn vrouw en ik de moed opgegeven. Wij wandelen tegen- woordig veel in de Meinerswijk. En hoewel we daar dan soms weer potloodventers tegen het lijf lopen, hoeven we in ieder geval niet bang te zijn voor allerlei onaangelijnde vechthonden en boze baasjes, als je er wat van zegt.

Moeten we er blij mee zijn, de gemeente als nieuwe beheerder? Natuurlijk, het beheer van Meinerswijk, Stadsblokken en de Bakenhof in één hand lijkt logisch, maar gemeenten zijn geen natuurbeheerders. Zij willen het liefst een overzichtelijk aangeharkt park, waar de burger gewoon zijn hond vrij kan laten lopen. Een paar woninkjes erin, prima. De boer die al jaren met de mest injecteur de graslanden bemest, geen en- kele moeite mee. Goed om dus bij de gemeente te informeren wat de bedoeling is. Dat antwoord kwam snel en ik twijfel zeker niet aan de goede bedoelingen van de Bestuursadviseur Openbare Ruimte, Water en Ecologie van het Cluster Openbare Ruimte, afd. Programmeren die mij antwoordde, maar dat ene zinnetje in het antwoord bracht mij toch weer heftig aan het twijfelen:

“De concept beheervisie is uitwerking van bestaand beleid naar een koers voor het beheer. Het is geen (ontwerp)besluit.”

De borden van Staatsbosbeheer bij de Bakenhof zijn weg. Leve de anarchie. Niemand kan meer aange- sproken worden op het los laten lopen van zijn hond. Het is waarschijnlijk zelfs mogelijk om zonder de wet te overtreden je auto bij één van de strandjes te parkeren en dan komt de gemeente niet verder dan de me- dedeling dat men bezig is met het schrijven van een visie over de koers voor het beheer. Voor de goede orde, het resultaat is dus niet een beheersplan, maar een visie voor een koers(????). En o ja, het is zeker niet de bedoeling dat de burger meedenkt. We hebben het wijkorgaan en de Vrienden van Meinerswijk ge- vraagd commentaar te leveren, aldus de bestuursadviseur en dat vindt ze voldoende.

Maar met al die woningbouwplannen in Stadsblokken en Meinerswijk van Kondor Wessels dreigt al genoeg schade aan de natuur te worden aangericht. Er moet op korte termijn een beheersplan komen voor het ge- hele gebied, waarin duidelijk is opgenomen wat wel en niet mag en kan: Geen loslopende honden; echt na- tuurbeheer; weg met de potloodventers; permanente handhaving met handhavers op de fiets( dus geen controle met draaiende motor); geen bomen kappen, laat de natuur zijn gang gaan; geen bemesting van de graslanden; duidelijke recreatiezones, daarbuiten rust voor de natuur; schoolexcursies organiseren om kin- deren bewust te maken van de noodzaak van waterbeheer en natuurbehoud, etc. Ik zou zeggen tegen de bestuursadviseur: Denk aan de historische woorden van de vroegere wethouder van Amsterdam, Jan Schä- fer: ”In gelul kan je niet wonen” Dus aan de riemen voor een concreet beheersuitvoeringsplan met als hoofduitgangspunt de bescherming van de natuurwaarden van het gebied. En gemeentebestuur, neem een besluit!